Zeker 250 kindhuwelijken per jaar in Nederland

Kindhuwelijken komen in Nederland vaker voor dan instanties hadden gedacht. Het aantal loopt in de honderdtallen en stijgt bovendien, blijkt uit een onderzoek dat voor het eerst de omvang van het probleem in kaart brengt.

In 2013 en 2014 had Nederland jaarlijks te maken met zo’n 250 onwettige huwelijken tussen en met minderjarigen. Daar zaten 80 asielzoekers tussen. Door de huidige vluchtelingenstroom zal het aantal naar verwachting fors toenemen. Dat concluderen onderzoekers van de Universiteit Maastricht en het Verwey-Jonker Instituut in het rapport ‘Gewoon getrouwd’ dat vandaag verschijnt.

Het onderzoek is uitgevoerd in opdracht van het ministerie van sociale zaken. Minister Asscher reageert geschrokken. “Kinderen horen naar school te gaan en plezier te maken, niet te trouwen”, zegt hij. Sinds december vorig jaar is een huwelijk met een minderjarige onder geen enkele voorwaarde meer toegestaan in Nederland. Ook kindhuwelijken die in het buitenland zijn gesloten, worden niet meer erkend.

Beredeneerde schatting
De onderzoekers baseren zich op cijfers van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND), interviews met ‘sleutelfiguren’ uit migrantengroepen, een enquête onder 265 professionals en gesprekken met experts. Ze komen zo tot een ‘beredeneerde schatting’. Exacte cijfers zijn lastig te geven, omdat de gemeenschappen waarin het voorkomt gesloten zijn en de huwelijken buiten het zicht worden voltrokken.

In de vluchtelingenopvang speelt het probleem. Momenteel gaat het met name om Syrische jongeren, in mindere mate ook Afghanen, Eritreeërs, Irakezen en Iraniërs. De mannen zijn 18-plus, de meisjes minderjarig, 12 of 13 jaar oud soms. Van dit soort kindhuwelijken signaleerde de IND er in twee jaar tijd 29, maar het werkelijke aantal lag veel hoger: zo’n 160.

Tijdens Wereldmeisjesdag (11 oktober 2015) vroegen vrouwen aandacht voor de problematiek van kindhuwelijken op het Museumplein in Amsterdam.
Rond de 16 of 17 jaar
De meeste kindhuwelijken komen echter niet bij asielzoekers voor, maar bij migrantengroepen die al langer in Nederland zijn. De onderzoekers keken naar elf gemeenschappen, waaronder Turken, Marokkanen en Surinamers, maar ook Egyptenaren en Pakistanen.

De overgrote meerderheid van de gehuwde minderjarigen blijken meisjes te zijn, meestal rond de 16 of 17 jaar. De huwelijksleeftijd verschuift wel naar boven; ouders hechten steeds meer belang aan een goede opleiding voor hun kinderen. Gehuwde kinderen beneden de 14 of 15 jaar zijn er in Nederland slechts incidenteel, bij Roma/Sinti en Somaliërs. “Het is cultuurgerelateerd”, verklaart een Somaliër in het rapport. “Het huwelijk is verbonden aan het krijgen van kinderen; hoe jonger de vrouw, hoe meer kinderen er kunnen worden gebaard.”

Gearrangeerde huwelijken
De meeste kindhuwelijken worden in het buitenland gesloten, waarna de gehuwden weer terugkeren naar Nederland. Er zijn gearrangeerde huwelijken, waarbij het meisje uit Nederland bij vertrek niet altijd op de hoogte is dat ze wordt uitgehuwelijkt. Iemand uit de Turkse gemeenschap: “We hebben veel vrouwen gehad die dan mee gingen op vakantie naar Turkije en dan verrast werden met een neef als ze ‘s ochtends wakker werden en al huilend een ring om kregen.”

Iemand tot een huwelijk dwingen is strafbaar; er staat twee jaar cel op. Maar ook lichtere vormen van onder druk zetten komen voor. Verliefde 16- of 17-jarigen besluiten soms zelf om te trouwen, zodat ze ‘legitiem’ samen kunnen zijn. Jongeren, valt de onderzoekers op, ervaren meer keuzevrijheid en onderhandelingsruimte dan hun ouders.

In een brief aan de Tweede Kamer spreekt Asscher van een ‘zeer onwenselijk fenomeen’. Hij trekt tot en met 2017 jaarlijks een miljoen uit om kindhuwelijken te bestrijden. Zo wil hij ‘sleutelfiguren’ uit de migrantengroepen opleiden om taboes bespreekbaar te maken en docenten trainen in het herkennen van signalen van huwelijksdwang.

Kindhuwelijken komen overal ter wereld voor. Circa 15 miljoen meisjes per jaar huwen op zo’n manier. De VN-Mensenrechtenraad nam juli vorig jaar een resolutie aan waarin werd opgeroepen een einde te maken aan dit soort huwelijken.

Ongeldige huwelijken
Wel voor de imam, maar niet voor de wet trouwen: ‘onwettige religieuze huwelijken’ komen in Nederland relatief veel voor bij de Afghanen, Somaliërs, Surinamers, Iraniërs en Pakistanen, schrijven de onderzoekers. Naast kindhuwelijken namen ze ook religieuze huwelijken onder de loep. Het precieze aantal is onbekend. Een geestelijke mag in Nederland alleen iemand trouwen als er eerst een burgerlijk huwelijk heeft plaatsgevonden. Veel migranten zijn zich hier niet van bewust.

bron : Wilfred van de Poll11 februari 2016, 23:28 https://www.trouw.nl/nieuws/zeker-250-kindhuwelijken-per-jaar-in-nederland~bafdd389/

Dakloze kinderen jarenlang ondergebracht bij pedofielen

Sommige verhalen lijken te bizar voor woorden. Zo zijn in Duitsland jarenlang dakloze kinderen ondergebracht bij pedofiele mannen, zodat zij konden zorgen voor ‘een liefdevolle opvoeding’ van de hulpbehoevende kinderen.

Professor in de psychologie Helmut Kentler bedacht deze bizarre theorie in de jaren ’70 van de vorige eeuw. De pedofiele pleegouders kregen ook nog eens een bijlage voor het onderhoud van de kinderen. Deze praktijken zijn decennia lang uitgevoerd in West-Berlijn met medeweten van de autoriteiten.

Kentler (1928-2008) was een leidinggevende in het Berlijnse centrum voor educatieve research. De beste man vond seksuele relaties tussen volwassenen en kinderen wel prima. Zo zouden drugsverslaafde en dakloze jongeren bij pedoseksuele mannen thuis weer op het rechte pad komen. Het onderzoek had de stilzwijgende goedkeuring van de lokale kinderbescherming.

Een aantal slachtoffers meldden zich een aantal jaar geleden, waarna onderzoekers van de Universiteit van Hildesheim op zoek gingen naar documenten en betrokkenen. Zij ontdekten een geheel netwerk van educatieve instellingen die meewerkten met deze twijfelachtige projecten.

Kentler is zelf nooit aangeklaagd, de feiten waren inmiddels verjaard. De verjaring zorgt er ook voor dat sommige slachtoffers geen kans maken op enige compensatie.

De onderzoekers ontdekten dat onder de pedofiele pleegouders ook hooggeplaatste academici zaten van onder andere het Max Planck Instituut, Vrije Universiteit Berlijn en de beruchte Odenwald School in Hesse, een school die een aantal jaar geleden verwikkeld was in een kindermisbruikzaak en inmiddels gesloten is.

Centrumgemeente maatschappelijke opvang & beschermd wonen

Voor de taken maatschappelijke opvang en beschermd wonen zijn er 43 centrumgemeenten. Elk centrumgemeentegebied bestaat uit een centrumgemeente en meerdere regiogemeenten.
De Wmo 2015 kent formeel gezien geen onderscheid tussen centrumgemeenten en regiogemeenten. Alle gemeenten zijn op grond van artikel 1.2.1 verantwoordelijk voor opvang en beschermd wonen. Artikel 2.6.1 verplicht colleges echter met elkaar samen te werken, indien dat voor een doeltreffende en doelmatige uitvoering van deze wet aangewezen is. Voor opvang en beschermd wonen is tussen Rijk en de VNG afgesproken dat voorlopig met centrumgemeenten zal worden gewerkt (Dit is een voortzetting van de praktijk zoals die voor opvang al langer gangbaar was). De centrumgemeenten hebben hierbij een regierol en ontvangen ook financiële middelen van het Rijk.

KAART ( klik hier )

Bron: Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport

Brusselse bende ‘koopt’ 16-jarige van vriend,

Brusselse bende ‘koopt’ 16-jarige van vriend, sluit haar op en dwingt Française wekenlang tot seks
De Brusselse politie heeft een 16-jarig meisje gered uit handen van een bende die opereerde vanuit de Belgische hoofdstad. Het meisje liep eind vorig jaar van huis weg en werd door haar vriend ‘verkocht’ aan de criminelen. Die sloten haar op, maakten een profiel aan op een prostitutiewebsite en dwongen het meisje tot seks met een grote reeks mannen.

Agenten van de regio Brussel-Zuid wisten de minderjarige in de nacht van 4 op 5 januari te bevrijden. Ze verbleef toen in een huis in Ukkel met een kelder waar ze haar ‘klanten’ moest ontvangen, schrijven de kranten van Sud Presse en Het Nieuwsblad.

Justitie was het slachtoffer op het spoor gekomen nadat een kennis haar opgemerkt had op de prostitutiewebsite en alarm sloeg. Na de inval bracht de politie de bende in kaart en die bleek op een meedogenloze manier te werk te zijn gegaan.

150 euro per uur
Het Franse slachtoffer bleek in november, na problemen op school , van huis weggelopen te zijn. Haar vriendje zou haar vervolgens voor 2000 euro hebben ‘verkocht’ aan de Brusselse bende. Die bood haar via de website aan voor 150 euro per uur. In twee weken tijd ontving zij meer dan 160 telefoontjes van ‘klanten’.

Het vermiste meisje zou niet alleen misbruikt zijn in het huis in Ukkel, maar ook in een hotel in Elsene. De politie vond nog twee andere slachtoffers in de plaats Sint-Gillis. Daar blijkt ook het gros van de zeven verdachten, jonge twintigers, vandaan te komen. Allen werden aangehouden.

De zeven worden nu verdacht van mensenhandel en prostitutie van minderjarigen. Enkelen van hen zouden deel uitmaken van een bende, die wordt verdacht van honderden feiten. Het gaat onder meer om het in brand steken van een politiewagen en een verkrachting. Hoeveel slachtoffers de bende maakte, is nog niet duidelijk.

bron : https://www.ad.nl/buitenland/brusselse-bende-koopt-16-jarige-van-vriend-sluit-haar-op-en-dwingt-francaise-wekenlang-tot-seks~a717d0f7/

De zelfredzame dakloze

De zelfredzame dakloze
Over het eigen-kracht-criterium bij beslissingen
over toegang tot maatschappelijke opvang

Gemeenten bieden dakloze mensen zonder psychiatrische problemen of verslaving opvang in de vorm van
een algemene voorziening, maar dit is niet of nauwelijks juridisch afdwingbaar. Dakloze mensen zonder
psychische problemen of verslavingsproblematiek worden in feite geacht zichzelf te redden, al dan niet met
behulp van het eigen netwerk of aanvullende particuliere initiatieven. De verwachtingen die de overheid
heeft van de dakloze burger en zijn netwerk zijn niet reëel. De Staat zou objectieve criteria moeten invoeren
aan de hand waarvan kan worden bepaald of er sprake is van individuele nood die opvang rechtvaardigt.
Het uitsluiten van de toegang tot opvang op basis van het ‘eigen-kracht-criterium’ kan leiden tot maatschappelijke teloorgang. Om die reden dient het criterium niet restrictief te worden uitgelegd.

bron en nog meer informatie : Jochem Westert & Caroline de Groot1

https://www.straatjurist.nl/wp-content/uploads/2013/09/2017-NJB44_ART_1-Zelfredzame-dakloze.pdf

Uithuiszetting minderjarig of meerderjarig kind?

Het is nooit leuk om je kind uit huis te moeten zetten, vooral als je kind meerderjarig is en weigert weg te gaan. Wat je ook doet hij of zij vertrekt niet. In Amerika hebben de wanhopige ouders van een 30-jarige man het afgelopen jaar daarom de hulp van de rechter moeten inroepen. Want wat ze ook deden, zoonlief was niet van plan om te vertrekken. Hij was ‘er nog niet klaar voor om op eigen benen te staan’. De rechter oordeelde anders en de zoon moest zijn spullen pakken. Gelukkig gaat het in de meeste gevallen niet zo ver in ons kikkerlandje. Wat de regels precies zijn en hoe je de uithuiszetting in jouw geval het beste kunt aanpakken, lees je in deze blog.

Uithuiszetting minderjarig kind

Kinderen jonger dan 18 jaar mag je uit huis zetten, maar hieraan zijn strenge voorwaarden verbonden. De wet bepaalt dat je als gezaghebbende ouder voor je minderjarig kind onderdak moet verschaffen, maar niet dat dit in je eigen huis moet zijn. Op grond daarvan kun je je minderjarig kind de deur wijzen. Uiteraard ligt hier wel een verschil tussen een kind van 10 en een kind van 17 jaar. Belangrijk is dat een kind in zo’n situatie wel voor zichzelf moet kunnen zorgen. Die zelfredzaamheid verschilt van kind tot kind, waarbij de leeftijd een grote rol speelt. Tegenwoordig is het tenslotte niet ongebruikelijk dat een 17-jarige op zichzelf gaat wonen. Kort gezegd, hoe jonger het kind, hoe minder snel die zelfredzaamheid zal worden aangenomen door de kinderrechter. Zit jij in een moeilijke gezinssituatie? Neem dan contact met ons op. Onze juristen kunnen jouw situatie in kaart brengen en samen met jou bekijken wat je het beste kunt doen.

Fatsoenlijk onderdak

Als je ervoor kiest om je kind niet bij je in huis te laten wonen, dan dien je zelf voor fatsoenlijk onderdak voor je kind te zorgen. Ook moet je ervoor zorgen dat het kind over voldoende financiële middelen beschikt om in eigen onderhoud te kunnen voorzien.
Minderjarigen zijn volgens de wet handelingsonbekwaam. Dit betekent dat toestemming nodig is van een ouder of andere wettelijke vertegenwoordiger om rechtshandelingen te kunnen verrichten. Dat is bijvoorbeeld het geval als je kind in een huurwoning of op kamers gaat wonen en de huurovereenkomst ondertekend moet worden. Is je kind minderjarig, dan moeten jullie samen de huurovereenkomst tekenen. Je blijft als ouder verantwoordelijk voor het tijdig betalen van de huur!

Uithuiszetting meerderjarig kind

Je hebt als ouder gezag over je kind totdat hij of zij de leeftijd van 18 jaar heeft bereikt. Vanaf dat moment is je kind meerderjarig. Dit betekent echter niet dat je onderhoudsplicht naar je kind toe vervalt. De wet verplicht ouders hun kind te voorzien in de kosten van het levensonderhoud en hun studie. Deze zorgplicht om je kind te onderhouden, vervalt pas als je kind 21 jaar wordt. Er wordt namelijk vanuit gegaan dat een kind van 21 jaar of ouder in zijn eigen levensonderhoud kan voorzien. Het kan voorkomen dat een kind na zijn of haar 21ste levensjaar ‘behoeftig’ blijft. Bijvoorbeeld als je kind een (ernstige) handicap heeft. Zit jij een zo een situatie en heb je hier vragen over? Neem dan contact met ons op. Onze juristen helpen je graag op weg.

Vrijwillige en onvrijwillige uithuiszetting

Als je een moeilijk opvoedbaar kind hebt, bijvoorbeeld met ernstige gedrags- of ontwikkelingsproblemen, kan het zijn dat je niet meer de zorg kunt geven die je graag wil. Dit kan de beste overkomen! Gelukkig kun je hier hulp bij krijgen. Hulpverleners zullen samen met jou gaan kijken of de situatie thuis inderdaad onhoudbaar is geworden. Er wordt gekeken of het mogelijk is om je kind thuis te kunnen houden, want dat is natuurlijk wel het fijnst. Als je een onhandelbare puber hebt, zijn er ook speciale hulpverleningsprogramma’s waar je puber aan kan deelnemen. Alles zal eraan gedaan worden om ervoor te zorgen dat je kind gewoon thuis kan blijven wonen. Maar soms blijkt uiteindelijk toch dat uithuisplaatsing het beste is voor jullie allebei. Je kind kan dan (tijdelijk) uit huis geplaatst worden. Omdat je hiermee instemt wordt deze uithuisplaatsing ‘vrijwillig’ genoemd. In de Richtlijn Uithuisplaatsing vind je allerlei informatie over het uithuisplaatsen van je kind.

Naast de vrijwillige uithuisplaatsing, is er ook de onvrijwillige uithuisplaatsing. Een onvrijwillige uithuisplaatsing gebeurt in situaties waar de uithuisplaatsing niet door de ouders wordt verzocht. Dit komt voor in situaties waar een kind ernstig wordt verwaarloosd of mishandeld. Dan komen instellingen als Bureau Jeugdzorg of Veilig Thuis in beeld om te kijken of zij de noodzakelijke hulp kunnen bieden. Mocht dit uiteindelijk niet lukken, dan zal de kinderrechter worden ingeschakeld. De kinderrechter zal beslissen waar het kind het beste (tijdelijk) kan wonen. Meestal legt de rechter de maatregel ondertoezichtstelling op, maar wat is dit nu eigenlijk?

Ondertoezichtstelling

De kinderrechter kan een maatregel opleggen om het gezag van de ouder(s) te beperken. Ondertoezichtstelling (ots) is een maatregel die bij jeugdbescherming het meeste wordt opgelegd. Deze maatregel kan alleen worden opgelegd in situaties waar minderjarige kinderen bij betrokken zijn.

Het kan bijvoorbeeld voorkomen dat je kind niet voldoende meewerkt met de geboden hulpverlening. Dus de hulpverlening die Veilig Thuis of jeugdzorg of een dergelijke instantie biedt. Of dat de hulpverlening niet het gewenste effect heeft gehad waardoor de situatie onveranderd blijft. De hulpverlener zal dan de Raad voor de Kinderbescherming moeten inschakelen. De Raad voor de Kinderbescherming doet onderzoek naar de vraag of de ontwikkeling van het kind in de huidige situatie in gevaar is. Komt uit het onderzoek naar voren dat dit inderdaad het geval is? Dan zal de Raad de kinderrechter verzoeken om een ots.

Een ots is dat je vanuit een gecertificeerde instelling een gezinsvoogd krijgt toegewezen, die het gezin begeleidt en ondersteunt. Het is de bedoeling dat de ouders wel de meeste verantwoordelijk blijven dragen tijdens de ots, bijvoorbeeld als het gaat om geldzaken of de vertegenwoordiging van het kind. Meestal kan het kind ook gewoon thuis blijven wonen. De gezinsvoogd bekijkt of dit het beste is gezien de situatie. Als de gezinsvoogd vindt dat het beter is dat het kind met ots (tijdelijk) in bijvoorbeeld een pleeggezin te plaatsen, zal de kinderrechter hier toestemming voor moeten geven. Je gemeente is sinds 1 januari 2015 verantwoordelijk voor de uitvoering van de ots en zal ervoor zorgen dat je een gezinsvoogd toegewezen krijgt. Ben je het als ouder niet eens met het verzoek tot ots? Dan kun je bezwaar maken, maar dan moet je wel gezag hebben over je kind. In deze blog lees je hoe dat werkt. Kom je er niet uit? Onze juristen helpen je hier graag verder bij.

Ondertoezichtstelling: de regels

Soms is de situatie voor de veiligheid van een kind dusdanig onhoudbaar, dat het onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming niet kan worden afgewacht. De kinderrechter kan dan een voorlopige ondertoezichtstelling (vots) opleggen. Deze vots duurt maximaal drie maanden. Vervolgens wordt er beoordeeld of de voorlopige ondertoezichtstelling moeten worden omgezet naar een ondertoezichtstelling, of dat de maatregel beëindigd kan worden. Als ‘normale’ ots wordt opgelegd, is dit in eerste instantie voor één jaar. Vervolgens kan dit jaarlijks worden verlengd. De gezinsvoogd zal voor een verlenging moeten aantonen dat de gronden voor de maatregel nog steeds gelden. Maar wat zijn deze gronden eigenlijk?

• de ontwikkeling van je kind wordt in de huidige situatie ernstig bedreigd. Bijvoorbeeld dat je kind niet goed presteert op school;

• zorg van hulpverleners die noodzakelijk is om deze bedreiging te verminderen, wordt door de ouders niet genoeg geaccepteerd.

Er moet wel een reële verwachting zijn dat de ouders binnen een bepaalde tijd weer zelf voor het kind kunnen zorgen.

Bevind jij je in een thuissituatie die voor jou en je kind(eren) onhoudbaar is geworden? En wil je na het lezen van deze blog meer weten? Neem dan contact op met één van onze juristen. Wij zijn bereikbaar op 088 1411 0 11, via WhatsApp op 06 40 81 22 14 en via Facebook Messenger.

Deze blog is geschreven op 01 februari 2013 en geüpdatet op 07 december 2018.

Geschreven door Leonie Koopman

bron en extra info : https://nl.hellolaw.com/juridisch-nieuws/minderjarig-of-meerderjarig-kind-uit-huis-zetten

Heldere uitspraak rechter over regiobinding

Heldere uitspraak rechter over regiobinding
De rechtbank Den Haag heeft op 14 juli 2015 de uitspraak gepubliceerd over een procedure die een cliënt had aangespannen tegen de gemeente Delft. De cliënt ontving, na om opvang gevraagd te hebben, slechts het meldingsformulier voor de WMO. Hij werd met een beroep op de beleidsregels voor de postadressenregeling en de maatschappelijke opvang, vanwege een gebrek aan regiobinding verwezen naar een andere gemeente. De rechter besloot dat Delft in elk geval opvang moet bieden tot zes weken na het besluit op bezwaar.

Samenvatting
Het college van B&W Delft heeft cliënt bij het meldingsformulier voor maatschappelijke opvang doorverwezen naar een ander gemeente. Cliënt heeft bezwaar gemaakt en verzocht om een voorlopige voorziening. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is het meldingsformulier een besluit in de zin van artikel 1:3 Awb. Het is een schriftelijke beslissing van het college met het rechtsgevolg dat cliënt geen opvang krijgt in de gemeente.
De voorzieningenrechter treft een voorlopige voorziening inhoudende dat het college cliënt opvang moet bieden tot zes weken na het besluit op bezwaar. Het college mag bij een verzoek om opvang niet volstaan met een papieren doorverwijzing naar een andere gemeente met een beroep op het criterium van regiobinding. Gelet op de wetsgeschiedenis van de Wmo 2015 en de Handreiking van de VNG is de gemeente tot welke iemand zich heeft gewend verantwoordelijk voor een warme overdracht. Deze gemeente moet opvang bieden tot duidelijk is welke gemeente uiteindelijk de opvang zal verzorgen.

Noot bij uitspraak
In een noot bij deze uitspraak stelt mr Claudia Augustin dat dit vonnis vergaande gevolgen kan hebben voor de praktijk van de Wmo. Terwijl de gemeente Delft zich op het standpunt stelt dat geen sprake is van een besluit in de zin van de Algemene Wet Bestuursrecht, omdat niet de hele Wmo procedure van aanmelding, onderzoek en besluit is gevolgd, volgt de rechtbank die redenering niet. De rechter merkt het meldingsformulier wel aan als een schriftelijke beslissing die het rechtsgevolg heeft dat de cliënt geen opvang krijgt in de gemeente Delft waar hij dat heeft aangevraagd.

Huidige praktijk
De toegang in de verschillende centrumgemeenten is verschillend georganiseerd. In een aantal gevallen zijn de opvanginstellingen ook actief betrokken bij de toegang. Het is belangrijk om te weten dat de rechter heeft uitgesproken dat bij een verzoek om opvang op grond van de Wmo 2015 niet volstaan kan worden met een papieren doorverwijzing naar een andere gemeente met een beroep op het criterium van regiobinding. Gelet op de wetsgeschiedenis van de Wmo 2015 en de Handreiking van de VNG is de gemeente tot welke iemand zich heeft gewend, verantwoordelijk voor een warme overdracht. Deze gemeente moet opvang bieden tot duidelijk is welke gemeente uiteindelijk de opvang zal verzorgen.

Inmiddels heeft de FO signalen ontvangen dat mensen die om opvang vragen, niet worden toegelaten tot de Wmo aanvraagprocedure van Melding-Onderzoek-Besluit of dat zij van die aanvraag geen schriftelijk verslag krijgen. Bij een verzoek om opvang op grond van de Wmo 2015 kan niet volstaan worden met een papieren doorverwijzing naar een andere gemeente met een beroep op het criterium van regiobinding. Gelet op de wetsgeschiedenis van de Wmo 2015 en de Handreiking van de VNG is de gemeente tot welke iemand zich heeft gewend verantwoordelijk voor een warme overdracht. Deze gemeente moet opvang bieden tot duidelijk is welke gemeente uiteindelijk de opvang zal verzorgen. Voor cliënten is het belangrijk om bij een vraag om opvang (ook als die aan een opvanginstelling wordt gericht), die door te geleiden naar de gemeente en altijd een schrijftelijk bewijs van de melding en vraag om opvang te krijgen. Met dat schriftelijk bewijs staat de mogelijkheid van bezwaar of beroep open. De FO adviseert om over deze kwestie het gesprek aan te gaan met de gemeenten en om cliëntondersteuners goed te informeren over de manier waarop zij nieuwe cliënten kunnen bijstaan in de Wmo procedure.

bron en meer informatie : https://www.opvang.nl/site/item/heldere-uitspraak-rechter-over-regiobinding?

extra info : https://www.opvang.nl/site/item/heldere-uitspraak-rechter-over-regiobinding?

Slachtoffers binnen jeugdzorg zeggen jarenlang te zijn mishandeld

Slachtoffers binnen jeugdzorg zeggen jarenlang te zijn mishandeld

Kinderen die in de jeugdzorg slachtoffer zijn geworden van kindermishandeling, zeggen dit jarenlang te hebben moeten ondergaan. Dat meldt de Commissie Onderzoek naar Geweld in de Jeugdzorg onder leiding van Micha de Winter.
Op verzoek van het kabinet doet Commissie-De Winter sinds vorig jaar november officieel onderzoek naar psychisch, fysiek en seksueel geweld in de jeugdzorg vanaf 1945. Het meldpunt kreeg sindsdien bijna zeshonderd meldingen binnen.

De meeste mishandelingen hadden plaats in de jaren 60 en 70 en bij de residentiële jeugdzorg en pleegzorg. Het ging vaak om een combinatie van psychisch en fysiek geweld, soms gepaard met seksueel misbruik. Uit het onderzoek blijkt dat meer dan de helft van de slachtoffers het geweld als kind niet heeft gemeld. ”Die mogelijkheid was er niet, of ze waren te bang om het te melden”, aldus de commissie.

Een groot deel van de slachtoffers geeft aan problemen te hebben op het werk, in de relationele sfeer en met sociale contacten. Ook hebben veel slachtoffers lichamelijke problemen aan het geweld overgehouden.

bron : nu.nl

Veilig Thuis onder vuur

Veilig Thuis moet kindermishandeling opsporen en kinderen bescherming bieden. Maar een echt veilig thuis lijkt het niet te zijn voor een grote groep boze ouders en kinderen. Het afgelopen jaar zwol de kritiek aan op Veilig Thuis en zusterorganisatie Samen Veilig. Ondanks die kritiek kijken verantwoordelijke wethouders in de provincie massaal de andere kant op. Maar dat gaat veranderen, nu raadsleden in Houten en Utrecht zich in de materie zijn gaan verdiepen. In 2019 krijgt Veilig Thuis eindelijk de politieke aandacht die het verdient.

Veilig Thuis is een fusie van het voormalige Advies- en Meldpunt Kindermishandeling en het steunpunt Huiselijk Geweld. In de provincie Utrecht is de organisatie ondergebracht bij Samen Veilig Midden Nederland. Die biedt ook jeugdbescherming aan onder de naam SAVE.

FAMILIE GREGORIUS
De kritiek op Samen Veilig Midden Nederland en Veilig Thuis begint al in november 2017. De familie Gregorius uit Houten maakt zich boos over een ingreep van Veilig Thuis in het gezin. Ze worden ten onrechte beschuldigd van meerdere vormen van kindermishandeling. Ook de familie Leek in Utrecht maakt zich boos. Zij hebben letterlijk een doodzieke baby, maar een vertrouwensarts van Veilig Thuis denkt dat de ouders het kind ziek maken. De ouders komen in een Kafkaiaanse toestand terecht, terwijl ze zich eigenlijk zorgen willen maken over de gezondheid van hun kind.

Na berichtgeving op RTV Utrecht gebeurt er iets wat de redactie nog nooit eerder in die omvang heeft meegemaakt. Ruim tweehonderd ouders melden zich met verhalen die bol staan van de misstanden bij Veilig Thuis. Opvallend vaak komt de naam van één bepaalde vertrouwensarts van Veilig Thuis voorbij. Maar er zijn meer rode draden te herkennen. Zo liggen veel ouders in scheiding, en die verloopt zelden harmonieus.

CHANTAGE
Ook in de klachten is een rode draad te herkennen. Veel klagers schrijven dat Veilig Thuis niet aan waarheidsvinding doen. Roddels en aannames worden als feiten gepresenteerd. Soms staan er volstrekte onwaarheden in dossiers. En als ouders niet meewerken, dan worden ze extreem onder druk gezet, of zelfs gechanteerd. En dat gebeurt ook als Veilig Thuis of Samen Veilig helemaal geen wettelijke grond hebben om in te grijpen.

Ook onafhankelijke deskundigen mengen zich in het debat. Zo stellen relatiecoaches Bram en Helma de Blouw dat Veilig Thuis Utrecht ontlastende verklaringen uit een rapport heeft gehaald. De relatiecoaches reageren op een melding dat kinderen in een onveilige situatie zouden verkeren. De twee ontkrachte die stelling, maar de essentie van hun verklaring staat niet in het rapport van Veilig Thuis. Een woordvoerder van Veilig Thuis erkent dat een belangrijke zin is weggevallen, maar zegt dat het door een technische storing komt.

GEHAKT
Zelfs de rechter bemoeit zich met de zaak. Die stelt vast dat een rapport dat Veilig Thuis gebruikt niet goed is. In de zaak van de familie Gregorius wordt door Veilig Thuis een onderzoek gestart op basis van een rapport dat de gemeente heeft laten opstellen. De rechter maakt gehakt van dat rapport en beveelt dat er een nieuw onderzoek moet komen.

RTV Utrecht ontdekt dat er in Utrecht sprake is van een merkwaardige constructie. De merknaam Veilig Thuis komt in elke regio in Nederland voor. Maar het zijn allemaal aparte stichtingen, die niets met elkaar te maken hebben. In de provincie Utrecht is Veilig Thuis ondergebracht bij Samen Veilig Midden Nederland. Dat is een zogenoemde Gecertificeerde Instelling (GI). Zo’n GI biedt ook jeugdzorg aan. De combinatie van een Veilig Thuis met een GI is in de Utrechtse vorm uniek in Nederland. In enkele ander regio’s is Veilig Thuis ook ondergebracht bij een GI, maar de band is nergens zo innig als in Utrecht.

Maar er is meer, er is geen enkele Veilig Thuis die zo vaak naar een GI doorverwijst als Veilig Thuis Utrecht. Dat kan opgemaakt worden uit cijfers van het Centraal Bureau voor de statistiek. In feite verwijst Veilig Thuis dus opvallend vaak naar zichzelf. De organisatie ontkent dat en zegt dat de cijfers van het CBS niet deugen. De cijfers zijn overigens door Veilig Thuis zelf aan het CBS verstrekt. Ook de Utrechtse wethouder Victor Everhardt (D66) ziet geen enkel kwaad in de combinatie van de twee instellingen.

ZELFMOORD
Een dieptepunt in het dossier rond Veilig Thuis en Samen Veilig is de zelf gekozen dood van een kind. De vader van een zestienjarige jongen uit de regio Eemland verwijt Veilig Thuis dat zij hem de dood hebben ingejaagd. De vader verwijt SAVE ondeskundig handelen en een niet daadkrachtig optreden. Veilig Thuis krijgt een gevoelige tik op de vingers van de Inspectie Gezondheidszorg en jeugd.

ONDERZOEK
De klagende ouders krijgen in het najaar steun uit onverwachte hoek. Uit een onderzoek van de Hogeschool Utrecht blijkt onder andere dat een deel van de SAVE-medewerkers het niet zo nauw neemt met het zorgvuldig invullen van controlelijsten. De onderzoekers schrijven: “Uit de gesprekken met de professionals bleek dat de (verplichte) SAVE-veiligheidschecklist door een deel van hen geen actieve rol speelt in het beslisproces. Zij vullen deze in omdat het moet. Meer aandacht voor de relevantie van instrumentarium en hoe dit te gebruiken is wenselijk.” De onderzoekers hebben niet onderzocht wat hiervan de consequenties zijn voor het dossier. Ook op andere punten vinden ouders steun voor hun klachten in het rapport van de Hogeschool.

POLITIEK
Lang blijft het stil. Alhoewel lokale wethouders en de gemeenteraden verantwoordelijk zijn voor Veilig Thuis en Samen Veilig, komt er bijna geen reactie op de kritiek. Alleen een aantal lokale PvdA-fracties stellen vragen aan hun wethouder, maar dat levert niets op. Totdat één politicus in Houten zich met de zaak begint te bemoeien. SGP-raadslid Pascal Ooms hoort over klachten in zijn gemeente en eist van de wethouder dat er een onderzoek komt naar het functioneren van Samen Veilig Midden Nederland. Pascal Ooms: “Ik heb contact met vier verschillende cliënten van SAVE. Als ik met hen praat ontstaat het beeld dat er een aantal dingen misgaan. Dan hoor ik vooral klachten over de kwaliteit van de zorg en de bejegening van de cliënten door de medewerkers van SAVE.”

Ook in de stad Utrecht komt in het najaar iets los. Zowel de PVV als de PvdA merken dat het niet goed gaat bij Veilig Thuis. De Utrechtse partijen doen een oproep. Ook bij hen komen vervolgens tientallen mails en brieven binnen van ouders en andere betrokkenen. De raadsleden beschrijven die brieven als schrijnend. Andere partijen in de Utrechtse raad sluiten zich aan. En begin volgend jaar worden alle Utrechtse families door de gemeenteraadsleden ontvangen en worden de klachten geïnventariseerd. Daarna volgt wellicht een behandeling in de gemeenteraad van de problemen bij de instelling.

GEVILDE KAT
Een ander dieptepunt raakt Veilig Thuis zelf. De zeven maanden oud poes Kip verdwijnt op zondag 4 november uit de Watervogelbuurt in Utrecht. Een paar dagen later ligt de poes gevild op de stoep van Veilig Thuis in Overvecht. De vacht van de kat is door de brievenbus gepropt.

bron : MARC VAN ROSSUM DU CHATTEL https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/1863594/

JONGEREN IN DE BIJSTAND

JONGEREN IN DE BIJSTAND – TERECHT EEN APARTE DOELGROEP?

Jongeren hebben onder de Participatiewet een aparte status. In onderstaand artikel wordt beschreven op welke punten de regels voor jongeren afwijken. En worden de vragen waarom er andere regels gelden voor jongeren en of het onderscheid gerechtvaardigd is, behandeld. Het artikel eindigt met een advies hoe W&I kan bijdragen aan integraal werken voor jongeren. Want juist dat is, zeker voor jongeren, ontzettend belangrijk.

Waarom andere regels voor jongeren?

Op een aantal onderwerpen geldt binnen de Participatiewet voor jongeren van 18 tot 27 andere regels. Waarom is dat? Dit heeft te maken met – jawel – hun leeftijd. Ze hebben nog een lange toekomst voor zich en het is daarom voor hun extra van belang om te werken of naar school te gaan. Een bijstandsuitkering is met name voor deze doelgroep een tijdelijk vangnet dat zo kort mogelijk moet duren.

Dit is natuurlijk ook heel belangrijk, maar de vraag is of het altijd realistisch is. Doordat de Wajong is afgesloten voor jongeren die niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt zijn, is de gemeente ook verantwoordelijk voor een kwetsbare doelgroep die eerder onder de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (Wajong) viel. Deze jongeren hebben een beperking, maar zijn niet volledig of niet duurzaam arbeidsongeschikt. Het is overigens de vraag of dit stelsel volledig sluitend is. Dit omdat een aantal jongeren die volgens UWV niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt zijn, dat volgens de gemeente wel zijn. Daarnaast stromen er ook jongeren uit de Jeugdzorg door naar de bijstand. Dat zijn vaak jongeren zonder netwerk, die tot hun 18e verjaardag door een jeugdhulpverlener worden bijgestaan, maar het vanaf die dag helemaal alleen moeten redden. Of jongeren met forse schulden. Het gaat hier dus nadrukkelijk niet om gemiddelde jongeren.

Dus jongeren met beperkingen of jongeren die uit de jeugdzorg komen, kunnen soms wel gebaat zijn bij een bijstandsuitkering. Al is het maar omdat op die manier aan een duurzame (zelf)redzaamheid gewerkt kan worden! Met andere woorden, is de wens die aan deze scheiding ten grondslag ligt wel terecht?

Aanvraag

De aanvraag om een bijstandsuitkering gaat voor jongeren net iets anders dan voor 27-plussers. Zij melden zich om een uitkering aan te vragen, maar moeten vervolgens 4 weken zoeken naar werk of scholing. In die 4 weken hebben ze geen recht op ondersteuning bij het zoeken naar werk en geen recht op een voorschot.

Recht op bijstand

In een aantal gevallen hebben jongeren geen recht op bijstand, waar ouderen dat wel hebben. Hier zijn twee verschillende leeftijdsgrenzen te onderscheiden.

Jongeren van 18, 19 en 20 jaar

Jongeren van 18, 19 of 20 die in een inrichting verblijven hebben in het geheel geen recht op algemene bijstand, in tegenstelling tot iedereen van 21 jaar of ouder. Dit onderscheid is goed verklaarbaar. De ouders zijn financieel verantwoordelijk én voor deze jongeren wordt voorzien in onderdak en eten.
Jongeren tot 27 jaar

Jongeren tot 27 hebben geen recht op bijstand als ze ‘s Rijks kas bekostigd onderwijs kunnen volgen en aanspraak hebben op studiefinanciering, of als ze dit onderwijs wel kunnen volgen, geen aanspraak hebben op studiefinanciering en het onderwijs niet volgen. Met andere woorden, als ze naar school kunnen moeten ze dat doen. Hebben ze geen aanspraak op studiefinanciering, dan krijgen ze wel bijstand. Hebben ze wel aanspraak op studiefinanciering, dan is dat een voorliggende voorziening. De bemoeienis van de gemeente houdt daar op.
Ook heeft geen recht op bijstand de jongere onder de 27 jaar die ondubbelzinnig laat blijken (gedrag en houding) dat hij de arbeidsverplichtingen en de nadere verplichtingen die tot vermindering of beëindiging van de bijstand leiden niet wil nakomen. Dit laatste is overigens een weinig gebruikte reden om de bijstand te weigeren. De Centrale Raad is behoorlijk streng bij het beoordelen van deze weigeringsgrond.
Tot slot is de individuele studietoeslag specifiek bedoeld voor jongeren tot 27 jaar die recht hebben op studiefinanciering of een tegemoetkoming scholieren, geen in aanmerking te nemen vermogen hebben en waarvan is vastgesteld dat zij niet in staat zijn om het wettelijk minimumloon te verdienen (dat kan het gevolg zijn van een verminderde loonwaarde of van een medische urenbeperking), maar wel mogelijkheden hebben tot arbeidsparticipatie.

Normen

Voor jongeren tot 21 jaar gelden lagere normen. Dat is niet gek, aangezien hun ouders financieel verantwoordelijk zijn tot de dag waarop jongeren de leeftijd van 21 jaar bereiken. En mocht er een reden zijn waarom de jongere niet rond kan komen van deze specifieke norm, dan zijn er twee mogelijkheden om dit aan te vullen. De eerste is de bijzondere bijstand voor levensonderhoud. Dit is specifiek bedoeld voor de jongere die de onderhoudsplicht niet te gelde kan maken omdat of zijn ouders het geld niet hebben, of omdat hij dit redelijkerwijs niet te gelde kan maken, bijvoorbeeld als de relatie ernstig verstoord is. De gemeente kan de betaalde bijzondere bijstand dan wel alsnog op zijn ouders verhalen.

Juist vanwege deze onderhoudsplicht gelden jongeren tot 21 jaar niet als kostendelende medebewoner. Dat zou heel onlogisch zijn. Ouders moeten de jongeren financieel ondersteunen en tegelijkertijd een bijdrage vragen in de woonkosten.

Voor schoolverlaters kan het college de norm gedurende 6 maanden na afloop van de studie verlagen. De gedachte hierachter is dat deze persoon tijdens zijn studie lagere kosten van bestaan had. Er hoeft niet onderzocht te worden of deze persoon echt lagere kosten van bestaan had en of hij de studiefinanciering of WTOS daadwerkelijk heeft ontvangen. Ook het feit dat de schoolverlater tijdens zijn studie via stagevergoedingen of inkomsten uit bijbaantjes extra middelen heeft gehad, waardoor de terugval op minimumniveau wel een echte terugval betekent, maakt niet dat de schoolverlaterskorting niet zou mogen worden toegepast.

“Jongeren die van de Participatiewet verplicht naar school moeten, mogen soms van hun schuldhulpverlener juist niet naar school.”

Stimuleren om werk te aanvaarden

De Participatiewet kent een aantal maatregelen om het aanvaarden van werk te stimuleren of om mensen klaar te stomen voor de arbeidsmarkt. Voor mensen met een kleine kans op werk en die vooralsnog niet bemiddelbaar zijn naar werk, kan een participatieplaats (ook wel terugkeerbaan) worden ingezet. Het doel van deze participatieplaats is het opdoen van werkervaring door het verrichten van additionele werkzaamheden. Jongeren onder de 27 jaar mogen geen gebruik maken van de participatieplaatsen. Dat is zonde, want als iemand goed zijn best doet op zijn participatieplaats, dan heeft hij na 6 maanden recht op een premie. Bovendien moet het college beoordelen of de werkzoekende scholing of een opleiding kan volgen om de kans op betaald werk te vergroten.

Daarnaast zijn er 2 instrumenten die juist in het voordeel van jongeren onder de 27 jaar werken. Ten eerste een instrument dat specifiek ingezet kan worden voor jongeren van 16 tot 27, namelijk de leer-werktrajecten. Dit houdt in dat jongeren die nog leerplichtig zijn of nog geen startkwalificatie hebben en jonger zijn dan 27 jaar, ondersteund kunnen worden bij het volgen van een leer-werktraject. Ten tweede kunnen leerlingen en voormalige leerlingen in het praktijkonderwijs (pro) zonder medische en arbeidsdeskundige beoordeling opgenomen worden in het doelgroepregister. Wie is opgenomen in het doelgroepregister valt onder de banenafspraak. Dit kan voor een werkgever een reden zijn om iemand in dienst te nemen: het levert dus een grotere kans op een baan op.

Tot slot zijn er nog een aantal financiële prikkels om werk te aanvaarden. Deze gelden niet voor jongeren onder de 27 jaar. Het gaat hierbij om de volgende instrumenten. De één of tweemalige premie voor arbeidsinschakeling. Het gaat hier om een premie die door het college, het re-integratiebedrijf of de werkgever verstrekt mag worden van maximaal € 2.500 per jaar. Krijgt de jongere deze premie, dan wordt dit gewoon als middel aangemerkt. De 27-plussers mogen dit geld gewoon houden. Datzelfde geldt voor de kostenvergoeding van maximaal € 1.700 op jaarbasis voor het verrichten van vrijwilligerswerk en de vrijlating van inkomsten uit arbeid. De achterliggende reden daarvan is dat jongeren worden geacht òf een scholing/studie te volgen, òf te werken. Op die vrijlating geldt één uitzondering, de vrijlating voor mensen die urenbeperkt zijn geldt wel voor jongeren. Ook de jonggehandicaptenkorting moet voor jongeren als middel worden gekort op de uitkering en voor 27-plussers wordt dit vrijgelaten.

Waar schuurt dat?

Er wordt onderscheid gemaakt op leeftijd. Dat is toelaatbaar als het onderscheid een legitiem doel betreft en het middel voor het bereiken van dat doel passend en noodzakelijk is (zie: Leeftijdsgrens van 27 jaar in de Participatiewet, leeftijdsdiscriminatie?). Nu het CBS aangeeft dat het aantal jongeren tot 27 jaar met een bijstandsuitkering harder gestegen is dan het aantal 27-45-jarigen, is het zeker de vraag of dit onderscheid gerechtvaardigd is.

De aanvraag – zoekperiode voor kwetsbare jongeren

Alleen aan jongeren tot 27 jaar wordt een zoekperiode opgelegd. Achterliggende gedachte is dat van deze groep mag worden verwacht dat ze werken of leren en zelf in staat zijn om extra inzet te leveren. Gezien de nieuwe doelgroep in de Participatiewet is het de vraag of die verwachting terecht is. Op 27 maart 2018 is de motie Voortman aangenomen. Daarin is geconstateerd dat de zoekperiode in de Participatiewet negatieve gevolgen kan hebben voor kwetsbare jongeren. Voortman is van mening dat deze jongeren ondersteund moeten worden en niet aan hun lot moeten worden overgelaten en overweegt dat gemeentes weinig beleidsvrijheid ervaren op dit punt. De motie verzoekt de regering daarom om richting gemeentes te verduidelijken dat zij alle ruimte hebben om waar nodig de zoekperiode te schrappen.

Recht op bijstand – scholing

Jongeren die van de Participatiewet verplicht naar school moeten, mogen soms van hun schuldhulpverlener juist niet naar school. Een opleiding betekent studiefinanciering in de vorm van een lening. Dat is én een nieuwe schuld, én minder afloscapaciteit voor de schuldeisers. Deze aanvullende voorwaarde geldt niet voor 27-plussers, waardoor jongeren minder kans hebben op adequate hulp bij hun schuldenproblematiek. Dit kan de gemeente oplossen door in het beleid op te nemen dat voor jongeren met schulden scholing in beginsel alleen mogelijk is als de schuldregeling daardoor niet in gevaar komt.

De individuele studietoeslag, bedoeld voor jongeren die door hun beperking meer moeite hebben om hun studie af te ronden, is overgekomen uit de Wajong. De bedragen die gemeenten aan deze studenten betalen, liggen echter vele malen lager dan voorheen in de Wajong. Met bedragen die rond de € 200,- op jaarbasis liggen, is dit geen wezenlijke inkomensaanvulling.

Normen – aantoonplicht

Een verstoorde relatie met je ouders is niet fijn. Als je dan bijstand aanvraagt, dan kan het heel ongemakkelijk zijn om aan te tonen waarom je geen ouderbijdrage van je ouders kunt vragen. Zeker als in de tijd die dat kost de rekeningen zich op blijven stapelen.

De korting voor schoolverlaters zal relatief weinig problemen opleveren, nu het om een beperkte periode gaat. Het is wel van belang dat per persoon wordt beoordeeld of er geen dringende redenen zijn om af te zien van deze korting. Als de vaste lasten te hoog zijn voor de norm, dan is de verlaging niet aan de orde.

Wat wel lastig is, is de overgang van kinderbijslag naar de jongerennorm. De kinderbijslag wordt per kwartaal betaald en kan dus doorlopen na de 18e verjaardag van de jongeren. Voor de ouders wordt kinderbijslag niet als middel aangemerkt, voor de 18-jarige wel. In theorie zou dit dus gekort moeten worden.

Tot slot zit er een knelpunt voor jongeren met beperkingen die zelfstandig willen wonen. Door allerlei nieuwe vormen van begeleid wonen en inrichtingen, ontstaan er problemen. Jongeren die in een inrichting zitten hebben tot hun 21e geen recht op bijstand, daarna alleen recht op de zak- en kleedgeldnorm. Dat is een veel lagere norm, gebaseerd op de situatie dat er geen huur en eten betaald hoeft te worden. Maar steeds meer instellingen vragen wel huur en dat kan niet betaald worden vanuit de zak- en kleedgeldnorm. Dat vraagt om meer individualisering.

Stimuleren om werk te aanvaarden

Jongeren mogen geen vergoeding voor gemaakte onkosten van vrijwilligerswerk houden, 27-plussers wel. De vraag is of dat onderscheid terecht is met de huidige groep jongeren binnen de bijstand. Zo is niet zonder meer aan te nemen dat vrijwilligerswerk voor jongeren de kansen op betaald werk minder vergroot dan voor 27-plussers. En het is ook niet ondenkbaar dat binnen de groep jongeren die nu onder de Participatiewet vallen, ook jongeren zijn voor wie vrijwilligerswerk op korte termijn het maximaal haalbare is.

Ditzelfde geldt voor de vrijlatingen van inkomsten uit arbeid. Waarom stimuleert dit 27-plussers wel om hun werkzaamheden uit te breiden en jongeren niet? Ik moet u het antwoord daarop schuldig blijven.

Nog een laatste – maar zeker niet onbelangrijk feit – ook jongeren die niet in aanmerking komen voor een uitkering op grond van hun inkomen of vermogen, kunnen wel ondersteuning krijgen bij het zoeken naar werk. Met name voor jonggehandicapten met wat vermogen of een partner met inkomen is het zonder die hulp ontzettend moeilijk om werk te vinden. Deze groep is door de wijzigingen in de Wajong steeds meer uit beeld geraakt.1 Deze jongeren komen niet vanzelf naar de gemeente toe. De gemeente zal ze moeten opzoeken en actief ondersteuning moeten aanbieden.

“De laatste jaren zijn de inkomensconsulenten getraind op het dichthouden van de poort.”

Integraal werken voor een aparte doelgroep

Voor jongeren geldt zoals gezegd op een aantal onderdelen een ander regime dan voor 27-plussers. Hoe kunt u er ondanks die verschillen toch voor zorgen dat u integrale dienstverlening biedt? Juist voor jongeren is dat ontzettend belangrijk.

Help jongeren om bijstand te krijgen

Lange tijd zijn de inkomensconsulenten getraind op het dichthouden van de poort. En terecht, want het is belangrijk om de schaarse bijstandsmiddelen te geven aan die mensen die het nodig hebben. Dat betekent dat de poort dicht moet blijven voor wie geen bijstand nodig heeft. Maar het betekent ook dat de deur wijd open gezet moet worden voor wie wel bijstand nodig heeft maar moeite heeft om zelfstandig de drempel over te komen. Uit het rapport ‘Met 18 jaar ben je (niet) volwassen’ van de ISZW blijkt dat met name jongeren die in een instelling of pleeggezin verblijven en die te maken hebben met meervoudige problematiek vaak niet goed terecht komen. Jongeren zijn zorgmoe en willen zelf en zonder hulp een nieuwe start maken. Eenmaal uit de jeugdhulp blijkt de overstap naar een zelfstandig bestaan voor deze jongeren groot. Eén van de obstakels die ze kunnen tegenkomen is het aanvragen van een bijstandsuitkering. Dit obstakel kunnen ze vaak zonder hun jeugdhulpverlener niet overwinnen. En dat is natuurlijk wonderlijk, want niet de jeugdhulpverlener, maar de klantmanager (werk en) inkomen is hierin gespecialiseerd en zou de jongeren uitstekend door het aanvraagproces moeten kunnen loodsen. Gelukkig zie ik steeds meer gemeenten die de dienstverlening aan inwoners in een kwetsbare positie sterk verbeteren.

Een aantal concrete zaken kunt u in ieder geval oppakken om deze kwetsbare jongeren te helpen (bron: Inspectie SZW):

Kijk direct bij de melding om wat voor jongere het gaat. Is het een kwetsbare jongere? Wacht dan niet met ondersteuning tot de zoekperiode van 4 weken is afgelopen, maar start direct met de ondersteuning.
Is de jongere al met 16 of 17 jaar in beeld? Heel mooi! Dan kunt u goed zorgen voor een soepele overgang. Ga bijvoorbeeld bij het VSO kijken welke jongeren mogelijk de bijstand instromen.
Ligt er een plan van een (andere) hulpverlener? Sluit daar dan bij voorkeur op aan. Het is voor een jongere natuurlijk onbegrijpelijk als hij verschillende plannen moet uitvoeren die los van elkaar en zonder samenhang zijn opgesteld. Die samenhang bewaken is het probleem van de professionals, niet van de jongere.
Kan de jongere zijn onderhoudsplicht niet te gelde maken? Zorg dat u de situatie zo snel mogelijk beoordeelt. Als deze jongere geen ondersteuning van zijn ouders krijgt, dan wordt het onmogelijk om rond te komen van de jongerennorm. Het is zonde als gedurende een lang onderzoek de financiële problemen zich opstapelen.

bron https://www.binnenlandsbestuur.nl/sociaal/kennispartners/stimulansz/jongeren-in-de-bijstand-–-terecht-een-aparte.10321295.lynkx? Evelien Meester

Alarmlijn voor slachtoffers huwelijksdwang en achterlating

Het is weer zomervakantie! Tijd voor een gezellige vakantie met je gezin of familie. Een leuke periode, maar helaas niet voor iedereen. Ieder jaar weer worden Nederlandse meisjes en jongens door hun ouders achtergelaten in het buitenland of gedwongen te trouwen.

Het Ministerie van Buitenlandse Zaken staat slachtoffers van huwelijksdwang en achterlating bij en zet zich – samen met het Landelijk Knooppunt Huwelijksdwang en Achterlating (LKHA) – in voor een veilige terugkeer naar Nederland. Het ministerie is 24/7 bereikbaar voor de in het buitenland achtergelaten kinderen en tieners via het 24/7 BZ noodnummer +31 247 247 247 en via WhatsApp.

Het is belangrijk dat slachtoffers van huwelijksdwang en achterlating weten hoe ze vanuit het buitenland hulp kunnen krijgen. Daarom start het ministerie van Buitenlandse Zaken vandaag een campagne om het 24/7 BZ noodnummer bij jongeren onder de aandacht te brengen. Via dat nummer kunnen slachtoffers vanuit het buitenland met een telefoontje of een Whatsappbericht direct contact krijgen met de ambassade.

Hulp van de ambassade
Wanneer een slachtoffer zich meldt bij Buitenlandse Zaken volgt direct actie. Medewerkers op de ambassades hebben kennis van deze problematiek en houden contact met de vaak minderjarige slachtoffers, adviseren hen, en regelen zaken in contacten met de lokale autoriteiten en hulporganisaties. In Den Haag werkt het ministerie samen met het LKHA aan de veilige terugkeer naar Nederland van deze slachtoffers. Het LKHA onderhoudt de nodige contacten in Nederland, bijvoorbeeld met de Raad voor de Kinderbescherming.

Elk verhaal is anders. Het helpen van deze jongeren betekent dus dat het ministerie samen met het LKHA maatwerk moet leveren. Soms worden jongeren tegen hun wil achtergelaten in het buitenland, bijvoorbeeld bij familie die niet (goed) voor ze zorgt, mogen ze niet naar school of worden ze gedwongen te trouwen met iemand die ze niet kennen. Het komt ook voor dat kinderen of tieners worden achtergelaten op een hele strenge kostschool, of zelfs op straat worden achtergelaten.

Vaak hebben slachtoffers van achterlating of huwelijksdwang naast de Nederlandse nationaliteit ook de nationaliteit van het land waar ze zijn achtergelaten. Dat maakt het soms moeilijk om ze te helpen, omdat de autoriteiten deze jongeren vaak als een eigen burger beschouwen. Bemoeienis van Nederland wordt dan in sommige gevallen gezien als ongewenst. Achterlating en gedwongen huwelijken komen veelal voor in landen waar de situatie niet stabiel is, zoals Pakistan, Irak, Somalië en Soedan.

Het is niet altijd even makkelijk, maar het ministerie zet alles op alles om deze jongeren uit hun benarde situatie te krijgen. Het is heel belangrijk dat slachtoffers van achterlating of huwelijksdwang in het buitenland weten dat ze altijd een beroep kunnen doen op de Nederlandse ambassade in het land waar ze terecht zijn gekomen.

De campagne
Buitenlandse Zaken brengt de komende weken via Instagram en Snapchat het 24/7 BZ noodnummer actief onder de aandacht van jongeren. Het ministerie krijgt daarbij hulp van vloggers en influencers zoals @youstoub @callmenargis en @carmenleenen.

Nieuw crisisnummer voor jeugdhulp in Zuid-Limburg

Vanaf 1 juli 2019 nieuw crisisnummer voor jeugdhulp in Zuid-Limburg
Sinds 1 juli is in Zuid-Limburg één team verantwoordelijk voor de hele aanpak van crisishulp aan kinderen en jongeren. Van de telefonische crisismelding tot en met het bieden van de juiste crisiszorg (ambulant en/of met verblijf).

Dit team is een samenwerkingsverband van XONAR, Mondriaan en Koraal. Het team Crisishulp Jeugd Zuid-Limburg is bereikbaar via het nummer: 043-6045777.

Crisissituaties kunnen 24/7 gemeld worden bij het telefonische meldpunt van Crisishulp Jeugd Zuid-Limburg. Het meldpunt kijkt op basis van de informatie of het nodig is om binnen 2 uur bij de jongere of het gezin thuis een inschatting te maken. Als er inderdaad sprake is van een crisis, wordt de juiste hulp ingezet voor maximaal 4 weken. Een crisissituatie duurt per definitie nooit lang. Als de veiligheid is hersteld, spreken we namelijk niet meer van crisis.

Wanneer is er sprake van een crisis?
Bij een crisis gaat het om zeer urgente situaties, oftewel als we ‘vandaag niets doen’ is de kans op een ernstige calamiteit groot. Belangrijke criteria zijn:

Is de situatie onveilig voor de jeugdige en zijn omgeving?
Lopen we risico op het ontstaan van blijvende schade voor betrokkenen?
de vraag ‘Wat is er vandaag anders dan gisteren?’
Geen crisis, maar wel behoefte aan acute zorg
Bij situaties die ‘tot morgen’ kunnen wachten, is er geen sprake van een crisis maar van acute zorg. Ook dan is het belangrijk dat er snel de juiste hulp komt, dit loopt dan onder meer via de gemeente en of doorverwijzers.

Meer informatie over jeugdhulp? Kijk op https://www.sittard-geleen.nl/Inwoners/Jeugd/Jeugdhulp.

bron : https://www.sittard-geleen.nl/Inwoners/Actueel/Nieuws_en_persberichten/Juli_2019/Vanaf_1_juli_2019_nieuw_crisisnummer_voor_jeugdhulp_in_Zuid_Limburg

• « Previous Page
• 1
• 2
• 3
• Next Page »

Links

Deze site gebruikt diverse soorten cookies.Meer informatie
Als je deze site gebruikt, ga je akkoord met het gebruik van cookies.